Döstädning

Toen mijn ouders een aantal jaren geleden kwamen te overlijden, was ik  verantwoordelijk voor de afwikkeling van hun nalatenschap. Het huis van mijn ouders moest leeggeruimd worden en dat was een helse taak. Mijn moeder,  die altijd al een talent voor hamsteren had gehad, had ervoor gezorgd dat wij op allerlei plekken de meest verrassende voorraden tegenkwamen; waarschijnlijk om ons of de kleinkinderen daar ooit nog een plezier mee te kunnen doen.

Nou, dat plezier was niet zo groot, als mijn moeder vast gehoopt had. Ik had geen idee waar ik moest beginnen.

Nadat ik iedereen gevraagd had, of er nog dingen waren die ze graag uit het huis wilden hebben, moest er nog flink geruimd gaan worden. In de garage van het huis hadden we een aanhanger gezet, waar we alles in gooiden wat weg kon. En dat was voor mij niet makkelijk. Bij ieder ding, dat door mijn handen ging, kwamen er herinneringen naar boven, waardoor ik bijna niks weg kon doen. Maar ook het grote schuldgevoel van “wat zouden mijn ouders ervan vinden, als ik dit zou weggooien?” speelde mij enorm parten. Als mijn jongste zus me hier niet mee had geholpen, was er waarschijnlijk nooit een einde aan gekomen.

En dat heeft me aan het denken gezet. Als hooggevoelige zeg ik vaak, dat een opgeruimd huis, rust in mijn hoofd betekent. Rommel in mijn omgeving kost mij heel veel energie. En het idee, dat na mijn overlijden, mijn kinderen belast worden met het opruimen van mijn spullen, doet mij bij voorbaat al pijn. Dat wil ik hen niet aandoen. Dus, in het belang van mijn kinderen en voor mijn eigen mentale rust, ruim ik met regelmaat op.

Een tijd geleden kwam ik erachter, dat de Zweden daar een speciaal woord voor hebben;

Döstädning (uitgesproken als dur-sted-ning), wat letterlijk vertaald “dood opruimen” betekent. Deze bijzondere manier van opruimen en loslaten, met het oog op je levenseinde, is niet alleen een praktische aangelegenheid, maar ook een filosofisch ritueel dat te maken heeft met vergankelijkheid, familie, herinnering en het belang van een opgeruimd leven.

Het gaat niet alleen om opruimen, maar het is een bewuste voorbereiding op de dood, waarmee je niet alleen jezelf, maar ook de mensen om je heen gemoedsrust schenkt. En het gaat er niet om, dat je alles wegdoet, maar dat je kritisch kijkt naar wat echt waardevol is en wat een ander zou kunnen belasten. In de Scandinavische cultuur, en met name in Zweden, wordt de dood gezien als een onlosmakelijk onderdeel van je leven. Het opruimen van je spullen is daarmee ook een reflectie op je eigen leven, je relaties en je nalatenschap.

“Ontspullen” voelt voor mij persoonlijk erg bevrijdend, zoals ook döstädning door veel mensen wordt ervaren. Het loslaten van bezittingen wordt gezien als een manier om niet alleen de fysieke omgeving, maar ook de geest te verlichten.

Döstädning is dus veel meer, dan alleen opruimen; het is een reflectie op het leven zelf, een laatste daad van zorgzaamheid en liefde voor de mensen die achterblijven. Door bewust te

kiezen wat je bewaart en loslaat, ontstaat ruimte, letterlijk én figuurlijk, voor verbinding, herinneringen en betekenis!